Terra de Melide

A comarca da Terra de Melide, no corazón de Galicia, foi berce dos meus devanceiros. Durante séculos, os meus antepasados viviron nesta terra formada polos concellos de Sobrado dos Monxes, Melide, Toques e Santiso. Polos seus camiños chegan peregrinos procedentes de todas as partes do mundo. É tamén unha das comarcas máis ricas en etnografía de toda Galicia. Por algo lle dedicaron os homes do Seminario de Estudos Galegos o seu monumental volume "Terra de Melide" de 1933.

A Praza do Convento de Melide.

Para coñecer a vila de Melide debemos comezar no seu centro neurálxico: a Praza do Convento, onde se reuniron en 1467 as tropas dos Irmandiños. Nesta praza destacan catro edificios históricos: o convento de Sancti Spiritus, fundado no século XIV; a capela de San Roque; a Casa do Concello e o Museo da Terra de Melide, que garda verdadeiros tesouros arqueolóxicos da zona. Saímos do corazón da vila melidense para visitar a veciña aldea medieval de Furelos. No Camiño de Santiago, a principal fonte de riqueza de Melide, unha fonte de canos con forma de leóns da de beber aos peregrinos que chegan a Compostela.

 Fonte que da de beber aos peregrinos do Camiño Francés.

Antes de chegar a Furelos pola ronda de Lugo, detémonos no Cantón de San Roque. A súa igrexa, aínda que data de 1949, conserva un fermoso pórtico románicos do século XIV, que nos fala dos tempos dos primeiros peregrinos (Alfonso II, San Francisco de Asís, Guillermo de Aquitania...). Ademáis, a carón do templo, temos o cruceiro considerado máis antigo de Galicia. Podemos apreciar nel as enrugas dun tempo remoto, labradas polo golpe puro dos primeiros canteiros. Nel Cristo móstrasenos coas mans cravadas na cruz de pedra, á sombra das palmeiras.

O cruceiro de San Roque de Melide.

E, despois de facer diversas paradas no camiño, chegamos por fin a Furelos. Trátase dunha pequena poboación medieval no Camiño Francés. Aparece xa citado en documentos do século XI. É un exemplo perfecto de como serían as aldeas xacobeas no Medievo, os lugares polos que pasarían os peregrinos do Señor Santiago tras cruzar as neves perpetuas dos Pireneos. O día da nosa visita, unha tarde chuviosa de verán, pasaban camiñantes cubertos con impermeables e bordóns de madeira. Chovía mansamente nas augas do Río Furelos, e chovía tamén no nosos corazóns. Polas lousas da ponte medieval e polas antigas rúas de pedra resoaban os pasos cansos dos peregrinos como levan resoando desde séculos remotos. E no ceo púrpura do solpor danzaban tímidas as primeiras estrelas, que sinalan o Camiño cara Compostela...

Dous peregrinos pasando pola Ponte de Furelos.