No precioso xardín botánico de Padrón, moi preto da casa na que deu os seus derradeiros suspiros a nosa Rosalía, atopamos o monumento de Macías "O Namorado" , aquel lendario trobador galego que morreu por amor en Andalucía. Así que cruzamos as portas do xardín, decoradas con motivos xacobeos, para coñecer está lenda do tempo das cantigas.
Entramos ao xardín de Padrón.
Nacido no século XIV nalgún lugar de Galicia, probablemente preto de Padrón, Santiago Macías escribiu no período final da lírica trobadoresca. O galego-portugués, a lingua lírica por excelencia da Península, común a reis e mendigos no Medievo, ía perdendo forza. Os seus poemas están recollidos no Cancioneiro de Baena. Nel consérvase 21 composicións de Macías, autor das últimas cantigas en lingua galega.
Unha fonte no xardín de Padrón.
Pero máis que polos seus versos Macías é recordado pola lenda da súa morte. Servindo como paxe do Marqués de Villena, o noso doncel coñeceu a Elvira, unha dama da que se namorou perdidamente. Mais o Marqués decidiu casar Elvira cun fidalgo andaluz. Aínda así, Macías seguía dedicando cantigas á súa señora. Cando se decatou o marido mandou prender ao trobador galego nunha torre do seu Castelo de Xaén. Aínda con cadeas nas mans e cuitas no corazón, Macías seguiu cantando. Entón, o marido penetrou furioso na torre na que xacía Macías e cravoulle no corazón unha lanza.
"O Banco dos Namorados" de Padrón.
Hoxe, no xardín de Padrón, á sombra dos cumes lendarios do seu Pico Sacro natal, podemos ver a Macías coa súa man dereita pousada no corazón, antano traspasado pola lanza, mentres coa man esquerda sostén a súa cítara. As pombas que cantan pousadas na fonte parecen entoar as súas cantigas esquecidas mentres as pingas do orballo que bailan nas follas lembran as lágrimas que verteu por Elvira.
Estatua de Macías no xardín de Padrón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario