Antes de nada, esperamos que tanto vós como as vosas familias vos encontredes ben. Esta crise de coronavirus non nos permite facer todas as viaxes que tiñamos preparadas, así que neste post queríamos compartir con vós unha visita que fixemos á cidade de León hai xa dous anos, na Semana Santa de 2018, de regreso de Salamanca. Saíramos pola mañá cedo da cidade das pedras douradas. Atrás deixamos Zamora, durmida nun sono de vellos romances e crónicas esquecidas, arrolada polas augas do río Duero, que serpentea por aquelas planicies casteláns con sede de morrer no mar saudoso de Portugal.
A catedral de León.
Chegamos a León ao mediodía. Despois de aparcar o coche, sen saber moi ben a onde ir, deambulamos un pouco polo centro (a casa Botines, o monumento a Gaudí, o Barrio Húmedo...). Paseamos por rúas estreitas, cruzándonos con viandantes cos rostros colorados polo frío. Por fin, encontramos o que buscabamos: a Praza da Catedral. As súas torres góticas recibíannos solemnes, brancas, como dúas afiadas agullas de prata que quixesen tocar o ceo daquela mañá, dun azul tan puro que parecía pintado pola man inocente dun neno. Entramos por unha porta que representaba a Virxe co Neno no colo, escoltada por anxos de cabelos rizados e rostros sorrintes. Dentro do templo, as famosas vidreiras da catedral leonesa proxectaban unha película de cores imposibles e luz divina: espiñas de rosas sagradas, escenas bíblicas, santos de longas e brancas barbas, reis de mantos delicados e coroas douradas, anxos preparados para tocar as trompetas do Xuízo Final, cálices que gardan o sangue do Señor... Mentres vagaba na penumbra das bóvedas do templo, bañadas por aquela luz irreal, non podía deixar de recordar aquel precioso fragmento de "La lámpara maravillosa" (1916) do noso paisano Ramón del Valle-Inclán:
Recuerdo también una tarde, hace muchos años, en la catedral leonesa. Yo vagaba en la sombra de aquellas bóvedas con el alma cubierta de lejanas memorias. Ya entonces comenzaba mi vida a ser como el camino que se cubre de hojas en Otoño. Había entrado buscando un refugio, agitado por el tumulto angustioso de las ideas, y de pronto mi pensamiento quedó como clavado en un dolor quieto y único. La luz en las vidrieras celestiales tenía la fragancia de las rosas, y mi alma fue toda en aquella gracia como en un huerto sagrado. El dolor de vivir me llenó de ternura, y era mi humana conciencia llena de un amoroso bien difundido en las rosas maravillosas de los vitrales, donde ardía el sol. Amé la luz como la esencia de mí mismo, las horas dejaron de ser la sustancia eternamente transformada por la intuición de los sentidos, y bajo el arco de la otra vida, despojado de la conciencia humana, penetré cubierto con la luz del éxtasis (Valle- Inclán, 1916: 44).
Escultura da Virxe co Neno nunha das portas da catedral de León.
Despois de contemplar o milagre das vidrieiras da catedral de León, que teñen unha ben merecida fama, buscamos un lugar para comer. Tardamos bastante, por que o restaurante en que paramos estaba de inauguración. Os empregados parecían bastante inexpertos e caeulles a comida varias veces. Aínda así, víase que eran boa xente e o sabor da comida compensou a espera. Así que tras repoñer forzas, retomamos a nosa visita (sen rumbo marcado) e chegamos á Praza de San Isidro. Dentro da basílica do mesmo nome está unha das xoias da cidade: o Panteón Real, considerado por moitos a "Capela Sixtina" da arte románica. Nel están enterrados varios membros da familia real como Fernando I de León e o seu fillo García, considerado como o último rei de Galicia. Alí, debaixo das bóvedas e das pinturas románicas, os vellos monarcas do pasado descansan das longas campañas e batallas da Reconquista.
A Praza de San Isidoro de León.
Por último, nos momentos finais da tarde, chegamos ao convento de San Marcos, no trazado do Camiño Francés de Santiago. Este edificio, un dos máximos exemplos da arquitectura renacentista en España, tivo usos moi diversos ao longo do tempo. Ademais de convento, ao longo da súa historia foi prisión (un dos seus presos máis famosos foi o escritor Francisco de Quevedo), Cuartel de Cabalería do Exército e campo de concentración de presos republicanos durante a Guerra Civil Española. Na actualidade é un Parador de Turismo. Diante do convento, apoiado nun cruceiro, descansaba do seu camiñar un peregrino de bronce. Sentamos con él para descansar un pouco, despois de camiñar todo o día. Ao lonxe, as campás da catedral cantaban coa súa grave voz de bronce, tam, tam, tam... Alí, diante do convento de San Marcos, envolto pola néboa dourada do solpor, despedímonos de León cun pouso de saudade no corazón e marchamos, tamén como vellos peregrinos, camiño de Galicia...
Monumento ao peregrino na Praza de San Marcos de León.
